echt het laatste deel van de reis

Hoi allemaal,

Ik ben al weer zes weken terug in Nederland en heb al een hele tijd niets gedaan aan de site, sorry hiervoor. Dit kwam mede door een drukke laatste periode, waarin geen tijd was om te internetten. En hier in Nederland was ik na het gewenning gewoonweg een beetje lui om verder te schrijven.
De laatste veldperiode is er veel gebeurd, maar ook de laatste dagen in Maroua en in Yaoundé zijn erg druk bezet geweest.


Op woensdagavond hebben we al de luxe v8 gezien. Een wagen die gebruikt werd om hans de Iongh mee naar het vliegveld te brengen. De andere zijn nog niet gearriveerd. Donderdagochtend staan we klaar en pakken onze spullen. Dus 6:00 op zonder te veel gegeten te hebben. Natuurlijk komt er geen chauffeur opdagen en van Pierre Mvondo is nog geen enkel spoor. Ik ga terug naar mijn kamer om wat bij te slapen. Wordt rond een uurtje of 8:30 wakker gemaakt door Salamon. Stephen is er en wil mij spreken. Joepie heb er erg veel zin in, ook aardig dat ie mij zelf komt halen. Loop naar buiten een vraag aan Stephen wat hij wil. Blijkt dat hij opdracht heeft gekregen van Ralph om mij naar Benoué te brengen. Snap er nu totaal niks meer van en heb helemaal geen zin om met Stephen alleen te gaan. Vertel het aan Pauline en Vanessa en besluiten niet weg te gaan voordat we iets gehoord hebben van Ralph en Barbara. Krijgen uiteindelijk Pierre Mvondo te spreken, maar die zegt dat Stephen ons allemaal naar Benoué moet brengen.
Pauline en Vanessa stappen op Stephen af en vragen het nog eens. Hij krijgt Ralph uiteindelijk te pakken, we krijgen te horen dat we alvast vooruit moeten gaan. Dus alle spullen pakken , maar dan is Stephen er opeens niet meer. Is met de auto verdwenen, horen dat ie zijn broek laat verstellen. Na nog een tijdje te hebben gewacht. Nadat Stephen uiteindelijk de papieren heeft geregeld kunnen we vertrekken. Stephen is geen haar verandert in zijn gedrag, arrogant en hij rijdt ook veel te hard. De V8 is een zeer luxe auto met airco en radio die met behulp van een knop van boven naar beneden gaan. Al deze luxe ten spijt, niet ver van Maroua krijgen we een klapband. Er zit een spijker in zowel de binnen- als buitenband. Mogen niet helpen van Stephen. Na een kwartier is de band vervangen. Rond 13:00 uur komen we aan in Garoua. Onderweg ons vasthoudend als Steven andere auto’s inhaalt, over drempels gaat en bijna dieren aanrijdt.
In Garoua naar de bakker , broodje hamburger gehaald. Het is echt stikkend warm in garoua. Steven staat erop dat we een nieuwe reserve buitenband halen anders rijdt hij niet verder. Hij gaat op zoek naar een band, wij gaan naar de supermarkt. Daar is een verbouwing aan de gang, veel spullen zijn er niet. Toch verlaten we de winkel met een aantal dozen. Alles wordt voor ons ingepakt door een mannetje. Wachten op de auto, gedurende het wachten komen er weer vele mensen die zich om ons heen begeven. Pauline d’r telefoon wordt bijna gestolen. Meneer Steven heeft een and gevonden voor 120000 cfa of wij even willen dokken. Bellen Barbara op en vragen of we dit vergoedt krijgen. Ook vraag ik of er nog vlees gehaald moet worden om bij de camera’s te leggen. Maar dat hoeft niet. Ze zeggen dat ik nu tot de zendergroep behoor die de leeuwen gaan zenderen, zou een goede leerschool zijn voor mij, natuurlijk. Vanessa betaald de band, stephen staat te flirten met een meid en de bandenverkoper probeert hiervan te profiteren door de prijs van de band op te schroeven. Gelukkig wordt Stephen op tijd wakker en zegt iets tegen de man. Nu hebben we een nieuwe buitenband , maar we moeten deze laten maken door er de oude velg om heen te laten zetten. Laten de band achter bij een mannetje en moeten weer terug om een onderdeel te halen voor de band. Hierna gaan we op zoek naar de buisjes voor het onderzoek van Pauline en Vanessa.
Alle winkels/ laboratoria zijn gesloten op dit tijdstip en krijgen een doorwijzing naar een andere plaats. Onderweg hiernaartoe blijken de remmen niet meer goed te werken. De remblokjes zijn versleten. Krijg je als je Stephen laat rijden!!!!! Vinden na veel fout gereden te zijn , het laboratorium. Dit is natuurlijk ook gesloten, bellen Ralph op voor zowel het probleem van de remmen als de buisjes. Moeten de remblokjes zelf kopen, kunnen later wel het geld terug krijgen. Dus wij terug richting centrum op zoek naar remblokjes. Vinden ze, kost ook weer een flinke duit. Begint toch aardig laat te worden en hebben steeds minder zin. Stephen doet stom en schiet maar niet op. Echt zo’n moment waarop je thuis wil zijn. Hierna moeten de remblokken nog geïnstalleerd worden, dus op zoek naar de automonteur die ook de velg had gemaakt, dus de kant van de weg ergens in het centrum.Zonder wat te zeggen verlaat Stephen de auto, wij blijven achter met vraagtekens. Wachten maar buiten, terwijl hij met de monteur de auto opkrikt en de remblokjes vervangt. De hitte is vandaag echt ondragelijk, hebben trek in koud water, ga wat halen aan de overkant bij het tankstation. Tijdens het wachten komen er vele kinderen en handelaren langs. Zien de meest exotische etenswaren voorbij komen, die er erg smakelijk uitzien( niet). Ik bel naar huis, maar er is een slechte connectie. Dan begint het ook nog te regenen, dus de auto in. De dag kan gewoon niet beter worden. De remblokjes zijn vervangen, nu weer gas tanken. Maar deze auto vreet energie en we vertrekken uit Garoua om 17:00. De weg naar Benoué is lang en val halverwege in slaap. Wordt weer wakker als het donker is en we bijna bij het park zijn. Stephen rijdt nog steeds roekeloos. In het park rijdt hij echter beheerst en netjes 40- 50 kilometer per uur. Zien geen dieren onderweg en komen om 20:30 aan in het kamp. Moe en boos krijgen we een grootst onthaal door het personeel van het kamp die in het restaurant zitten. De generator is net stuk gegaan de dag voor onze aankomst. Dus geen stroom en over een paar dagen ook geen water. Ik krijg dezelfde boukarou , uitpakken en een beetje opfrissen. Heerlijk in het donker jezelf verfrissen. Ibrahim( manager van het kamp) heeft het besef om te vragen of we nog avondeten willen. Dus na het opfrissen wacht er een veel te kleine schaal patat met hierbij een flesje cola. Zal wel weer bij de afrekening over twee weken als een volle avondmaaltijd worden gezien. Hierna gaan we naar bed.Nog de klamboe ophangen en de tijd afspreken met Bello voor het ontbijt.
Val als een blok in slaap na deze vermoeide dag.


Kan uitslapen vandaag , na een lange moeizame dag gisteren. Zie s’ochtends dat ik een dode vleermuis in de kamer heb. Kleed me aan en geniet buiten van het groen, de waterval en het uitzicht. De andere dames zijn ook gereed en gezamenlijk gaan we richting eettafel. Zie Stephen onderweg en vraag deze om na het eten de auto voor te rijden. Krijg natuurlijk weer een snibbig antwoord. Eten muesli, havermout en cornflakes. Hierna terug naar de boukarou om spullen te verzamelen. Hij komt voorrijden om de camera’s op te halen. Nemen alleen Bouba mee en gaan op pad. Rijden richting rivier en steken deze over. Sinds de vorige periode is de rivier wel erg gestegen en qua breedte 20 keer zo groot geworden. Zal moeilijk worden om aan de andere kant te werken , zo niet onmogelijk als het water blijft stijgen. We plaatsen de camera’s op dezelfde plek. Beginnen bij segment 6. Nemen een nieuwe camera, één waarbij de camera in het kastje zit ingebouwd. Het monteersysteem van deze nieuwe camera is echt waardeloos. Met behulp van Vanessa hebben we de camera redelijk gemonteerd. Pauline en Bouba testen de camera. Je kan kijken in welk gebied de camera actief is en dus foto’s maakt. De bewolking neemt toe en we horen in de verte al onweer. De tweede camera gaat snel. Komen aan bij de derde als we de regendruppels voelen. Maar nog niet al te hard. Aangekomen bij de cameraplek begint het toch echt te stortregenen. Binnen twee tellen zijn we zeik nat, de grond onder ons bestaat nu nog alleen uit modder. Rennen lachend terug naar de auto, stappen klets en klets nat in de auto. Nemen de camera mee terug, de nieuwe auto zit helemaal onder de modder. Rijden terug naar het kamp in de stromende regen, de rivier is nog meer gestegen. Terug in de boukarou trek ik snel mijn natte kleren uit en trek mijn pyjama aan. Ga snel onder de wol, maar blijf het toch koud hebben. Tijdje geslapen . S’middags thee en bouillon gedronken. Mijn kleren zijn nog steeds doorweekt. Rond een uur of 17:00 komt er een grijze pick-up aangereden. Barbara, Ralph , Paul Funston en Salie zijn aangekomen. Blijkt dat onze onderzoeksauto’s beide stuk zijn gegaan in Waza tijdens het zenderen van de leeuwen aldaar. Dus kunnen we voor even geen onderzoek doen.
Morgen komt mijn auto met Pim en Hamidou. Kom aanlopen en we krijgen gelijk te horen dat we niet allemaal mee kunnen vanavond bij het zenderen.
Waar slaat dat nou weer op. Ze geven aan dat als er teveel mensen erbij zijn er minder leeuwen komen. Echt een drogreden, in Waza waren ze met wel 20 man aan het zenderen en daar zijn er voldoende leeuwen gevonden. Ralph geeft aan dat het de bedoeling is dat ik vanavond mee ga en de andere dames morgenavond. En aangezien ze snel willen vertrekken, moet ik avondeten met hun in het restaurant. Bij Bello zouden we pas om 19:00 gaan eten. De dames en ik zijn met stomheid geslagen , als het zo moet heb ik er weinig zin in. Loop met tegenzin terug naar de boukarou om mijn spullen klaar te maken voor/verzamelen.Ik neem afscheid van de dames en loop met tegenzin naar het restaurant . Vraag wat dingen aan Barbara betreffende het onderzoek, maar ik krijg ongeïnteresseerde antwoorden. De v8 komt terug rijden met een afgeschoten mannetjes kob vastgebonden aan de bumper. Deze wordt later op de avond gebruikt als lokaas. Het schieten van een gezond beest valt niet goed te praten , maar aas is nodig wil je kans hebben om een leeuw te zenderen. Stephen eet blijkbaar ook mee en gedraagt zich als een koning in Frankrijk. Waarom moet hij nou weer mee? Bestellen wat te drinken als ook Ralph en Paul aansluiten. Ralph neemt bijdehand mijn drankje en zegt dan doodleuk dat ie al besteld had en dat het dus zijn drankje was. Krijgen eerst een salade , gevolgd door rijst met een sausje. Smaakt voor geen meter en eigenlijk wil ik gewoon eten met de andere dames bij Bello. Ik haal nog wat spullen uit de boukarou, mis hierdoor het toetje. Van het vroegen beginnen blijft weinig over. Krijg een auto aangeduid door Ralph. Natuurlijk bij Stephen in de auto, maar op de manier hoe hij dit zegt , ik voel me net een klein kind. Wordt gewoon gecommandeerd Barbara zegt nog dat ik zelf mag bepalen in welke auto ik wil zitten. Besluit om toch maar niet in de auto met Ralph te zitten. En krijg gezelschap van Stephen en Paul in de auto. In de andere auto zitten Ralph en Barbara plus een
Gewapende gids. Raak aan de praat met Paul. Blijkt een Zuid-Afrikaan te zijn, die werkt aan de universiteit van Petoria. Ik heb artikels van hem gelezen over leeuwen, hij blijkt de expert te zijn op dit gebied. Is naar Kameroen gehaald om de dieren te verdoven met een geweer.
Gaan naar de plek toe op de hoofdweg waar ze vorig jaar ook twee leeuwen hebben gezenderd. Paul denkt de plek nog wel terug te vinden. We zoeken erg lang en na een tijdje moet Paul toegeven dat we veel te ver zijn gereden. Draaien om en komen uiteindelijk op de juiste plaats aan. We rijden het redelijk open stuk in en stoppen voor een boom waarvan Paul zegt dat ie geschikt is. Stappen uit, de kob wordt van de bumper gehaald en achter de auto gebonden. Maken een geurspoor naar de weg en ook op de weg. Onderwijl is de auto van Ralph bezig de calling station aan de gang te krijgen. Om de leeuwen naar de locatie te lokken wordt er geluid afgespeeld van een gewond prooidier, b.v. een varken of buffel. Een cd-speler of mp 3 speler wordt aangesloten op megafoons die op het dak van de auto zitten. Dan wordt alles aangesloten op de accu. Alleen komen Ralph en Barbara er niet uit, er komt geen geluid uit het apparaat. De auto met kob komt terug . De kob wordt van de auto gehaald en vastgebonden aan de boom. Daarna worden er boomstammen geplaatst achter de boom zodat de dieren via de voorkant moeten komen om de kob op te eten en niet achter de boom kunnen verschuilen. Paul telt 25 stappen uit, hier wordt onze auto neergezet met de raamkant richting de boom zodat Paul vrij schietbereik heeft. De andere auto staat op dezelfde afstand maar dan meer naar rechts. Stephen heeft het geluid aan de praat gekregen, we kunnen beginnen. Ik neem plaats voorin naast Stephen. Paul heeft de hele achterbank nodig om te schieten en te slapen. Alle lichten worden gedoofd en vanaf dat moment wordt er dus ook niet meer gepraat alleen nog soms gefluisterd. De ramen staan open, paul geeft mij instructies aan Stephen en mij dat we wakker moeten blijven en zo nu en dan moeten schijnen met een zaklamp naar de plek waar de kob zich bevindt. Hij legt uit hoe je moet schijnen, welke kant op en hoe. Ook moet ik als er een leeuw verschijnt de zeer sterke zaklam hanteren, omdat Paul dan moet schieten. De calling station gaat aan, we krijgen eerst de buffel schreeuw voorgeschoteld door DJ barbara. Het klinkt voor geen meter. Paul valt al gauw in slaap en door al het geschreeuw heen hoor je het gesnurk van Paul. Volgens hem zou je moeten horen als een leeuw of hyena aan het eten is van de kob, maar ik hoor alleen de buffel. Hij schijnt zelf twee keer op de dode kob, maar zien niets. Hij valt weer in slaap, nu weet ik nog steeds niet om de hoeveel tijd ik moet schijnen. Dus om een uurtje of 21:30 besluit ik maar te schijnen. Het geluid van de buffel wordt vermoeiend, waardoor ik ook de neiging krijg om in slaap te vallen. Na de buffel volgt er een stilte van een kwartier. Horen en zien niks , op het gesnurk van Paul na. Stephen begint langzamerhand ook weg te zakken en ik maar wakker proberen te blijven. Gelukkig wordt ik daarbij geholpen door Barbara die nu het varken gebrul opzet. Wat een pokkenherrie, alsof je vingers over een schoolbord haalt en wat een slecht knip en plakwerk. Laat staan dat de kwaliteit van het bandje/cd. Ik ben nu klaar wakker en schijn om de 10 minuten naar de vastgebonden kob. Nog niets te zien en het is al 22:30. Het geluid stopt en na 5 minuten begint het weer. Neem wat water . Stephen slaapt nu ook , joepie als enigste het fort bewaken. Om 22:40 schijn ik weer, begin bij de auto en werk langzaam naar de kob en jawel ik zie twee oranje ogen opdoemen in de duisternis( wijst op een grote katachtige)die zit te eten bij de kob.
Maak Paul en stephen wakker en jawel er zit een vrouwtjes leeuw bij de kob te eten. Moet van Paul het licht uit doen. Paul maakt de verdoving gereed en het geluid van het varken uitgezet. Paul schijnt met de Maglite rustig op de boom, en het vrouwtje zit er nog steeds. Krijg de zaklamp, bibber als een gek en doe wat me verteld is rustig aan een zijkant beginnen en langzaam richting de boom met de leeuwin. Ze staat nu vol in de picture, Paul maakt zijn geweer gereed , maar op dat moment ruikt/ ziet ze ons en gaat ervandoor.
Doe het licht uit en denk “shit”ze is weg. Ralph en Barbara beginnen weer met het geluid van het varken, gelukkig geeft Paul aan dat ze het uit moeten zetten. We wachten stilletjes af. Na zo’n 5 minuten schijnt Paul voorzichtig en heel apart er zit nu een mannetjes leeuw met halsband te eten van de kob. Horen het gekraak van het scheuren van het vlees/ botten. Paul maakt het geweer gereed, ik krijg weer de zaklamp. Moet ditmaal van recht beginnen met schijnen en rustig toewerken naar de leeuw. Deze blijft rustig zitten en na zo’n 20 seconden schiet Paul. De leeuw is geraakt in de voorpoot en springt op.Doe het licht uit en we wachten weer een aantal minuten. Dan schijnt Paul weer, de leeuw zit gewoon door te eten alsof er niks aan de hand is. Wordt wel langzaam slaperig. Normaal lopen leeuwen weg als ze zijn verdoofd. Na een aantal minuten horen we het gesnurk van de leeuw. We wachten nog steeds, want het vrouwtje is nog steeds ergens daar in de nacht. Paul schijnt weer , de vrouwtjes leeuw is teruggekomen op zoek naar het mannetje. Deze slaapt , zij gaat er naast liggen, niet wetende wat te doen. Paul bereidt de nieuwe verdoving voor en ik schijn weer vanaf rechts. Na 15 seconden hoor ik weer het geluid van het afschieten van de pijl. Vrouwtje wordt geraakt in de voorpoot, springt op en brult, loopt een eindje weg. We wachten 10 minuten voordat Paul het erop waagt om naar buiten te gaan. Misschien zijn er nog meer leeuwen in de buurt, dus we moeten goed opletten. Paul checkt de omgeving, dan krijgen we het sein om de auto te verlaten. Lopen opgewonden ernaartoe. Ik natuurlijk met mijn camera in de hand. Ralph en Barbara euforisch, twee leeuwen met een oude zender op één en dezelfde avond gevonden. De oude halsbanden werkte niet meer, maar er zitten nog wel gegevens in de halsband die waardevol zijn voor verder onderzoek. Daarnaast wilde ze twee leeuwen een nieuwe zender geven, liefst een mannetje en een vrouwtje. Dit vrouwtje heet trouwens ook barbara, het mannetje heet Helias. Ralph praat voluit met Paul over het moment van het verdoven, blijkt dat Ralph ook aan het slapen was. We beginnen bij Helias de oude halsband te verwijderen. Ik maak foto’s , wat een geweldig mooi beest. Zo statig en elegant, en zo trots. Zo’n houding van niemand doet mij iets. De ademhaling is gelijkmatig, beweegt wel wat , hij heeft een lagere dosis gehad dan normaal. Paul dacht natuurlijk dat het vrouwtje als eerste terug zou komen. De halsband wordt verwijderd en de nieuwe wordt omgedaan. Moet helpen om het hoofd van Helias om hoog te houden. Whaoh, ik raak een leeuw aan, hierna gaat het aanraken makkelijker en aai het magnifieke beest zelf. Barbara maakt een foto van mij met hem, geweldig!!!!! Helias begint langzaam aan al weer bij te komen, gaan verder naar Barbara , die iets verder ligt. Ze is iets kleiner, maar zij is ook zo mooi. Ongelooflijk dat ik naast leeuwen mag staan/ zitten. Onderwijl maak ik foto’s en help Paul bij het aftapen van een buisje bloed. Ik moet de achterpoot omhoog houden, wat een grote klauwen heeft ze. Achter ons horen we gekraak, Helais is verdoofd en slaapwandelt, is weer beginnen te eten van de kob, heel apart. De halsband van Barbara moet kleiner worden gemaakt. Maak foto’s van Ralph en Barbara met de leeuwin en Ralph maakt er 2 of 3 van mij met haar, super!!!! Paul is onderwijl de kob aan het verwijderen, deze moet morgen nog gebruikt worden. Helias echter, zit nog halfdronken van de kob te eten. Mak foto’s op het moment dat Paul de kob weghaalt voor de neus van Helias. Hierna willen Ralph en Barbara op de foto met Helias, die dus wakker aan het worden is. Maar het verschil tussen links en rechts niet ziet. Paul maakt de foto, ze komen steeds dichter bij Helias, Helias kijkt echter niet in de camera. Paul geeft Helias even en schouderklopje zodat ie zich omdraait, dit vind ik echter teveel van het goede, laat het beest/ dier toch rustig bijkomen. Hierna wordt het even gevaarlijk, als Helias probeert uit te halen naar Ralph en Barbara. Ook Barbara leeuwin doet er ogen open. Pakken de spullen en gaan terug in de auto zitten op een gepaste afstand om te kijken of beide leeuwen goed bijkomen. Paul staat buiten de auto te discussiëren over onderzoeken en carnivoren in Kruger Park. Na een goed half uur wachten zitten beide leeuwen al weer. Sein voor ons om te vertrekken. Het is dan 2:00 s’nachts. Wat een nacht. Geweldig , wat wil je nog meer. Om 2:15 terug in de bouakrou, kan lange tijd niet de slaap vatten vanwege de schitterende ervaringen van die avond.








De rest van de periode gebeurt er weinig. Al blijft elke dag wel spannend. De andere dames mogen de dag erna mee. Door middel van de calling station zien ze nog een hyena en een nijlpaard, maar jammer genoeg geen leeuwen. Ralph en Barbara gebruiken de auto’s voor hun eigen gebruik, waardoor wij onze plannen moeten wijzigen en één auto moeten delen. Gelukkig komen de andere auto’s snel en kunnen we weer gewoon aan het werk. We controleren nog één keer de camera’s van de wilde hond. Er zijn een aantal foto’s gemaakt. We hangen een stuk vlees op en vervangen de fotorolletjes. De dag hierna gaan Ralph en Barbara er vandoor, blijkt dat ik de camera’s van de wilde hond even moet ophalen. Ook zal ik nu weer gaan werken in het nationale park , aangezien de rivier zover is gestegen dat het niet mogelijk is om de rivier veilig over te steken met de auto. Zeker niet met Salie, deze rijdt zeer goed als de weg vlak is, maar gaat het omhoog dan heeft ie het toch erg moeilijk. Hij schakelt maar wat. Ralph en Barbara hebben te weinig benzine voor ons meegenomen, ze hebben er gewoon niet over nagedacht. De rest van de periode verloopt zeer snel. Het werk gaat goed. De nieuwe camera’s werken nog minder als de oudere, maar we doen gewoon ons werk. Ze hebben als nadeel dat ze foto’s maken wanneer je de camera probeert uit te zetten. Ga nog twee keer naar de markt om daar vlees te kopen, bij de laatste keer heb ik het er toch wel even moeilijk mee. Ga een aantal keer mee met de hippodames, erg leuk. De rivier begint te stijgen. De generator is bijna de gehele periode kapot, waardoor we ons meerdere dagen met dezelfde emmer water moeten wassen. De w.c. raakt al gauw verstopt en moet dan handmatig worden ontstopt. De laatste dagen werkt de generator gelukkig weer en deze wordt dan ook aangezet als er jagers in het kamp verblijven. Jammer genoeg wekt de generator alleen stroom op en geen water. De hippodames zien nog aan het einde en kudde olifanten en een groep derby’s eland de gelukhebbers.
S’middags doen we weinig al is het niet meer zo heet als de vorige veldperiode, zo nu en dan zijn er stormen met regen wat echt een verkoeling met zich meebrengt. In de tijd die we hebben , maken we pakketen van kleren en medicijnen voor het dorp. Deze geven we de laatste middag aan onze gidsen met de mededeling om alles te verspreiden onder de mensen.Natuurlijk houden ze alles voor hun zelf. De laatste velddag moet ik toch wel een traantje wegpinken als ik boven op de auto de mooie zonsopgang zie. De laatste dag ochtend maken we foto’s met alle gidsen, chauffeurs en mensen van het dorp.
We nemen alle gidsen en Bello de kok mee. In hun dorpen nemen we afscheid en betalen ze. Toch wel erg emotioneel, heb een tijd met deze mannen gewerkt , zijn toch een soort vrienden geworden. We delen de schriften en pennen uit. Binnen vijf minuten zijn deze op. Hebben weer veel mensen blij gemaakt. Ik zit alleen in de auto met Salie, erg comfortabel, val halverwege in slaap. In Garoua nog even wat te eten gehaald bij onze bakker, gaan daarna nog wat souvenirs halen. Neem afscheid van de andere dames die nog twee dagen naar Lagdo gaan om wat uitwerpselen van nijlpaarden te verzamelen. Heb met Salie veel lol in de auto onderweg naar Maroua. Komen rond een uur of 15:30 in Maroua aan. Alles uitpakken, maar niemand helpt, alle andere studenten zitten te kijken. Bel naar huis om te melden dat ik goed ben aangekomen. Het landschap rond Maroua is nog altijd erg droog, het heeft er blijkbaar maar weinig geregend. Bel ook Amos op om eten te bestellen. Pak alles uit en ga even liggen.
S’avonds met de clando naar het internetcafé en daarna naar Amos. Waar ik heerlijk heb gegeten. Daarnaast een goed gesprek met Amos gehad. Echt geweldig.

De volgende dagen gebeurt er weinig,moet mijn presentatie voorbereiden en veel dingen regelen. Natuurlijk is er niemand te vinden. Ralph is ziek , heeft malaria. Barbara is verandert van kamer. Ik moet nog een aantal dingen vragen en geld terug krijgen. Niemand weet wanneer mijn presentatie moet worden gehouden. S’middags komen Tim en Tania terug. Hun auto is stuk gegaan in Waza. Ze blijven ook nu een week in Maroua en moeten verrassend ook een presentatie geven. De volgende dag wordt ik wakker en voel me gelijk niet goed. Ik heb diarree en moet overgeven, heerlijk!! De hippodames komen s’middags terug en moeten gelijk hard aan het werk om op tijd klaar te zijn. Ik lig op bed en ben nog steeds aan het overgeven. Heb voor de zekerheid alvast antibiotica genomen. Wordt door Ralph opgebeld of ik even langs kan komen in zijn kantoor. Hij kan zelf niet even langskomen is maar twee minuten lopen. Ik kleed mij aan en ga struikelend en waggelend richting het kantoor van Ralph. Blijkt dat ie mij voor niks naar zijn kantoor heeft gehaald.
Waggel weer terug en ga weer wat slapen. Oefen nog één of twee keer mijn presentatie. S’avonds gaan we gezamenlijk eten bij Amos. De volgende dag is het grote chaos omdat de vrouw ter plaatse die kaartjes voor ons zal regelen. De presentatie gaat redelijk, de toehoorders zijn met name studenten en werknemers van het CEDC. Omdat mijn Frans nog niet al te best is, mag ik presenteren in het Engels. Er worden wat vragen gesteld , maar die zijn niet al te moeilijk om te beantwoorden.We worden uitgenodigd door Ralph en Barbara om s’avonds bij Amos te eten. Vanessa en Pauline zijn uitgenodigd bij Hamidou om te komen eten. Zij gaan weg en gaan nog de kleren ophalen die nog bij de kleermaker liggen. Ze komen even hard weer terug omdat Hamidou vraagt of ik ook meega. Wat leuk!!! We stappen in en rijden naar het huis van Hamidou. We lopen door zijn buurt en worden achtervolgt door kinderen. Zijn huis bestaat uit meerdere kamers die uitkomen op een open pleintje. We moeten alle foto’s zien van Hamidou met oude studenten. Zijn familieleden worden ook één voor één aan ons voorgesteld. Hij heeft een klein zoontje echt een schatje, en een heel jong dochtertje. De vrouwen moeten buiten blijven. Wij zitten op de vloer. Krijgen wat te drinken en kijken een franse film. De vrouw van Hamidou, een mooie jonge vrouw, komt binnen met het eten. Rijst met een pindasausje met een soort van wier als groente. Als toetje krijgen we een soort van melk. Erg apart smaakt het. Na het eten gaan we weer naar de auto en brengen een bezoekje aan de kleermaker om de laatste kleren op te halen. We halen ook de buskaarten voor morgenochtend vroeg. Hamidou brengt ons naar Amos, waar Tim, tania Ralph en Barbara er al zijn. We zitten al erg vol, maar ik probeer er toch nog wat in te krijgen. De sfeer is redelijk, al is Amos toch teleurgesteld dat we weinig eten. Om een uur of 20:30 houden we het voor gezien. Er kan maar net een afscheid af door Ralph en Barbara. Nadat we het zelf hebben aangegeven dat we ze niet meer zullen zien. S’avonds pakken we nog wat in, de souvenirs goed bedekt door kleding.
De hippodames moeten nog stront uitkoken, een leuk werkje maar niet heus. Ze zijn bezig tot een uur of elf. Ik heb een leuk conversatie met een aantal Kameroeneese studenten, waarmee ik adressen uitwissel.



De reis naar Yaoundé begon al vroeg. We worden s’ochtends opgehaald door hamidou. Die ons naar het busstation brengt. We laden uit en moeten ons inschrijven bij de bus. We wachten met nog vele andere, echt een leuke chaos, ga het toch wel missen. Er lopen handelaars die van alles verkopen. Deze handelaars worden weer weggehaald door mensen. Onze bagage wordt ingeladen en we kunnen nu wachten totdat onze namen worden omgeroepen. Na een half uur wachten kunnen we de bus instappen.We nemen afscheid van Hamidou en stappen in. Het is weer het bekende proppen in de bus, gelukkig zitten we met nog meer blanken in de bus. Ik zit naast een man, waar ik later nog een goed gesprek mee heb. Hij werkt in Yaoundé. De grote bus heeft er flink de vaart in en al na 2 en half uur zijn we al in garoua. De hobbels voelen we amper, maar de zweetplekken en de spierpijn in de derrière zijn er echter wel. Na een korte stop , waar weer veel verkopers je iets willen aansmeren gaat de bus verder in grote snelheid. Onderweg worden we nog twee keer gecontroleerd door iemand van de politie. Die wel erg letterlijk denken de wet te zijn. Na controle van je identiteitspapieren kan de bus weer verder rijden. Na een lange zit van 3 en half uur komen we om 13:00 aan in N’gouandere. Hier stappen we uit en moeten ons haasten om bij onze bagage te komen. We spreken met een aantal bagagedragers af, wie en hoeveel we hun betalen. Nemen de bagage mee en zetelen ons op een aantal stoelen in de stationshal. Vanessa en Pauline gaan op zoek naar de vrouw die voor ons de kaartjes zou regelen. Maar zij is nog niet aangekomen, dus het wachten gaat verder. Achter ons wordt er een trein gelost. De stationshal vult zich gaandeweg steeds meer. We kopen een krant om wat om handen te hebben. Om de zoveel tijd gaan we op zoek naar de vrouw. Vinden haar uiteindelijk al heeft ze nog niet de kaartjes geregeld. We zitten dus een hele tijd niet wetende of we wel op de trein kunnen die avond, het wachten dat is nog wel het vermoeiends van alles. Rond 17:30 hebben we eindelijk de kaartjes verkregen. De trein echter laat op zich wachten. We grappen al dat we nergens meer naar toe gaan. Maar een half uur later dan gepland komt de trein binnenrijden. Het is een drukte van belang in de stationshal. We wachten rustig af en gaan dan met onze drager richting de slaapcoupes Vanessa heeft een andere coupé. Vragen de dames in onze coupé of ze misschien zouden willen ruilen. Maar nee, niemand wil omwisselen. Bagage ligt boven en wij nemen plaats in ons bed, zijn echt dood op. Val in slaap, worden wakker gemaakt om nog wat eten te bestellen. Hebben erg honger, dus we nemen wat. Erg lekker, daarna vallen we in slaap. Om 13:30 de volgende dag komen we aan in Yaoundé. Hier komen er weer veel dragers op ons af, veel drukte. Proberen Daniël te bereiken of één van zijn kameraden. Maar we bereiken niemand, dus we nemen de taxi naar het adres dat we hebben opgekregen. Met de taxi de stad zien is toch anders dan met de clando. Is toch best een mooie stad, gebouwd op heuvels. Aangekomen bij het adres, stappen we uit en bellen aan bij het hek, de dagwaker doet open en we vragen of we naar binnen kunnen. Mogen met bagage en al zitten op de schitterende veranda van het mooie huis met uitzicht op de stad. Na een tijdje komt Daniël terug met een meid. Hij laat het huis aan ons zien. Krijgen een kamer toegewezen en pakken onze spullen uit. We eten s’avonds bij Le Dauphin. Erg lekker. De rest van de dagen doen we weinig, slapen veel bij. Erg gezellig met zijn drieën op een matras voor twee personen. Daarnaast spenderen we veel tijd op de veranda. We bezoeken en zien veel van de stad met behulp van de goedkope taxi. Het is een hele belevenis hoe ze rijden in de stad. De auto met de grootste claxon heeft voorrang en er zijn geen verkeersregels.We bezoeken nog het nationaal museum , wat eigenlijk toch wel een beetje tegenvalt. Weinig te zien. Bezoeken op dezelfde dag ook nog de dierentuin. De dieren hebben weinig beweegruimte, maar de apen zijn erg leuk en hebben wel genoeg ruimte. De dag ernaar proberen we naar de apenopvang in het regenwoud te komen, maar door veel miscommunicatie en andere problematiek komen we nergens. We beëindigen de middag gelukkig positief. Door lekker op souvenirjacht te gaan. Een geweldige ervaring om met handelaren te onderhandelen, om niets te hoeven kopen en dan toch met heel veel thuis te komen. De laatste dag krijgen we een rondleiding door de stad van een vriend van Daniël. We hebben de gehele stad gezien onder meer beide universiteiten. S’avonds worden we weggebracht door Daniël naar het vliegveld, hebben een zeer gezellige en leuke tijd gehad bij Daniël, daarvoor wil ik hem ook hartelijk bedanken. Bij het vliegveld moeten we langs vele controles, maar naar een tijdje komen we er toch doorheen en kunnen we plaats nemen in het vliegtuig. Een goede 12 uur later , na een goede, rustige vlucht , landen we op Franse bodem.
Wat een verschil met Kameroen. Hebben ook een snelle reis terug naar Holland, wordt naar huis gereden door de oudere zus van Pauline. De autorit gaat snel.
Ben blij als ik thuis mijn ouders en familie weer zie.





Ik heb een geweldige tijd gehad in Kameroen, een ervaring voor je hele leven.Ik raad iedereen aan om een keer de sfeer en cultuur van een afrikaans land op te snuiven. Aangezien de mentaliteit totaal anders is dan de Westerse landen kan het in het begin nogal chaotisch overkomen. Maar daarnaast zijn de mensen zo vrolijk en alles gaat er een stuk langzamer aan toe. Geen gehaast in hun leven, echt “doucement”. Ben nu bezig met het uitwerken van de resultaten, dit gaat nog wel een tijdje duren. Ik wil iedereen bedanken voor hun reacties , berichtjes en ondersteuning gedurende mijn tijd in Kameroen. Na een maand in de bush doorbrengen is het altijd leuk om deze berichtjes te lezen.

Hoop dat jullie ook hebben genoten van mijn belevenissen en avonturen. En misschien dat dit heeft bijgedragen tot een stimulans voor mensen die ook twijfelen om naar Afrika te gaan. Mijn raad aan iedereen is: GA NAAR AFRIKA

groetjes Iris