laatste deel van het avontuur

Hoi allemaal,

De periode zit er al weer op en daarmee ook bijna mijn tijd hier in Kameroen. Er is weer van alles gebeurd en niets is gegaan zoals het zou moeten. Veel veranderingen, maar toch weer vele mooie momenten beleefd. De tijd in het veld vliegt voorbij als je er achter af op terug kijkt. Er zitten vele momenten bij van niks doen en je soms vervelen. Maar om elke dag te mogen werken in het nationaal park en wilde dieren te zien schuift al deze momenten op de achtergrond. Ik verlang er nu toch wel weer naar om thuis te zijn, op de bank zitten t.v. kijkend en een boterham met kaas etend. Maar ben zeker van plan om zo snel mogelijk meer te zien van het verrassende continent Afrika. Deze periode hadden weinig elektriciteit en stromend water in het kamp. Hierdoor zal het laatste deel van het verslag iets langer op zich doen wachten.

Lagdo

We wachten totdat onze auto terug is vanuit Gamba en gaan dan heerlijk verdrukt in de auto zitten. Drie op de achterbank met een klein koffertje erbij. Diegene die voor zit heeft ook een koffertje plus een aantal plastic zakken naast zich. Hamidou rijdt snel en steady , zwaaien naar allemaal mensen onderweg. Val zo nu en dan in slaap. Zien niet veel verder een witte pick-up aan de kant van de weg staan. Hebben een lekke band. Ralph en Barbara moeten dus wachten tot hun band is gemaakt.Dat krijg je ervan als je onze auto opeist. We rijden door en nemen bij de splitsing de weg naar links richting Lagdo. Na zo’n klein uurtje rijden komt er een groot meer aan onze rechterkant te voorschijn. De omgeving is hier veel groener en ruimer opgezet. Het plaatsje Lagdo ligt uitgestrekt langs het meer. Zien veel vissers, met hun gammel uitziende bootjes, die aan het vissen zijn. We rijden door het dorp en zwaaien naar de kindertjes, die roepen ‘donner moi une cadeau’. Komen via kleine vieze straatjes bij het resort/ kamp. Wat een verschil zeg!!!. Schitterend paradijselijk oord , mooie wit blauwe boukarous zijn gebouwd tegen een rots aan. Dit alles met een schitterend uitzicht op het meer. Het oord heeft een privé- strand , alles ziet eruit alsof je op een tropisch eiland terecht gekomen bent. Het kamp is opgericht door een Duitser in de jaren ’70. We melden ons bij de receptie en krijgen de sleutels van onze twee boukarous, die behoorlijk prijzig zijn.Maar de kamers hebben airco en elektriciteit de gehele dag. Vandaag houden we voor één keer echt vakantie hier. Pakken de spullen uit de auto en sjouwen ze omhoog richting kamers. Slaap met Pim op één kamer. Dan komen Hans en Peter er op eens aan, hebben de omgeving verkent en gaan er maar weer vandoor richting Garoua. We besluiten wat te gaan drinken in het restaurant. Ook al met zo’n schitterend uitzicht. Hamidou vergezelt ons en neemt alle aandacht op zich door zijn verhalen. Heerlijk hoe enthousiast hij kan vertellen. Bestellen een bord frites en hebben lol om geiten die over het strand lopen. Vissen die samenscholen en dan wegschieten als er een roofvis langskomt en vogels die hun vleugels laten drogen in de zon. En ook in Kameroen komt de fuut voor, wat een ontdekking van ons. Hierna gaan we even rusten, Pim en Pauline gaan zwemmen, komen al snel terug is wel erg heet. Probeer wat te slapen, Pim blijft maar in beweging, gaat even allemaal soorten oefeningen doen. Om 15:30 gaan we richting stuwdam. Rijden door het dorp en stijgen een aantal meters. Zien mensen die de helling proberen te trotseren op de fiets, knap hoor. Komen langs een grote obelisk, een monument ter oprichting / bouw van de dam. De vlaggen van kameroen en China staan erop met de bouwdatums. De dam en de elektriciteit centrale zijn in zijn geheel gebouwd door chinese arbeiders. Iets verderop bevindt zich de dam. Aan de ene kant een uitzicht op het meer, aande andere kant een verstrekkend uitzicht op de Benoué rivier en de wijde omgeving plus elektriciteitcentrale. Blijkt dat er hier stroom wordt opgewekt voor wel zes Afrikaanse landen, whoa. Veel foto’s gemaakt , hierna gaan we naar beneden, naar Dyke Est. Een dijk, waar we even kijken en uitzicht hebben op de rijstvelden en een andere deel van het meer.
Rijden terug naar net achter de stuwdam. Hier zwemmen kinderen in de rivier, zwaaien en roepen hard om onze aandacht te trekken. Maken wat foto’s en kijken of we hippopaden kunnen vinden, maar zien er geen. Er ligt een groepje van drie of vier nijlpaarden net onder de stuwdam. Rijden terug naar het kamp en maken een duik in het water. Ik ben mijn zwemkleding vergeten, dus het blijft voor mij bij pootjebaden Ben daarna maar gaan douchen, er komen toch al drie druppels uit de kraan. Heerlijk zo’n straaltje. De w.c. is trouwens ook veel te klein en de w.c. bril is kapot. Bij de andere dames is de douche helemaal stuk, komen dus douchen bij ons. Om 18:00 eten we in het restaurant Capitaine met friet en groentes. Best lekker, maar eigenlijk net te weinig. Het uitzicht is weer geweldig, het wordt donker en de sterren komen aan de hemel te voorschijn. Hamidou heeft weer veel te vertellen. Bel mijn oma, maar de verbinding is erg slecht. Na het eten chillen we nog wat in de lounge . Om een uurtje of 21:45 gaan we richting boukarou, door de airco is het erg aangenaam in onze boukarou, nog even lezen en dan slapen.


Heb slecht geslapen door de aanhouden regen en storm. Alles inpakken, gelukkig is dat niet al te veel. Het ontbijt bestaat uit crackers en water. Voel me misselijk en draaierig als ik aankom bij de auto met de bagage. Betalen en maken nog wat foto’s van het uitzicht en het kamp. Om 7.15 gaan we op weg naar Maroua. Ik zit op de achterbank en voel me net een vaatdoek. De weg naar Garoua duurt voor mij erg lang. We moeten veel stoppen voor dieren . Zweten heerlijk weg. Na een reis van iets meer dan 1 ½ uur komen we aan in Garoua. De supermarkt is dicht , dus op naar de bakker. Koop een broodje hamburger en eet er één op , voel me voor een aantal minuten wat beter. Maar moet zitten als de dames water halen. Nu beginnen ook mijn maag en darmen gek te doen. Veel gerommel en pijn. Gaan nog langs de souvenir winkeltjes genaamd “Artisirie”.Heb niet te kracht en energie om te gaan staan, ga dus lange tijd zitten, heb het gevoel om over te geven , maar houdt gelukkig alles binnen. Koop onderwijl toch nog wel één of twee souvenirs. De handelaars zijn hier minder opdringerig dan de handelaars in Maroua. Ga voorin zitten en dat gaat al een stuk beter. Hamidou’s gekochte pinda’s liggen door de auto. De zak is stuk gegaan. De reis duurt lang maar om 13:30 komen we aan bij het CEDC. Salamon verrast dat we al terug zijn. Spullen naar de kamers brengen , beetje slapen , s’avonds eten bij Amos. Voel me nog steeds een dweil en ben nu ook aan de diarree.

Rest van de week
Week in maroua verloopt apart. Na een goede nachtrust voel ik me een stuk beter., maar heb nog wel flinke diarree en buikpijn. De volgende dagen worden de ander ook ziek. Zelfde symptomen en verschijnselen. Zelfs de begeleiders zijn ziek. Na een aantal dagen beginnen we met het slikken van antibiotica. Kan weinig doen door de pijn, regel wat dingen . Het internet in hopeloos, bij het CEDC werkt het niet en bij Braouz werkt het ook al niet. Dus we gaan naar internetcafé Sahel. De warmte valt mee in Maroua, waardoor het slapen ook veel beter gaat. Iets verder in de week krijgen we te horen dat ze al onze auto’s nodig hebben voor het zenderen van de leeuwen in Waza. Heerlijk, wij hebben dus geen vervoer naar Benoué. Ze denken er niet eens over na. Na overleg kunnen we de grijze pick- up meekrijgen. Omdat we ziek zijn laten we Amos het eten brengen naar het CEDC. Gelukkig slaat de antibiotica goed aan . Goed dat we antibiotica hebben meegenomen uit Nederland voorgeschreven door de huisarts. Kunnen de laatste dagen voor ons vertrek nog wat werk verzetten. Poep uitspoelen voor mij, heerlijk, echt een droombaan. Pim krijgt aan het einde weer een terugslag en blijft twee dagen op bed liggen. Op 3 mei komen er twee nieuwe studenten aan, Tim en Tania, die gelijk de volgende dag mee kunnen met het zenderen van leeuwen in Waza. De bofkonten!!! Ze hebben een lange reis achter de rug, we hebben nog wat eten over van Amos, daar vallen ze werkelijk op aan. De volgende dag vertrekken er drie auto’s met veel bombarie. De man voor het verdoven , ene Paul Funston is net aangekomen en ze kunnen vertrekken.


Dag van vertrek.

Vroeg opstaan, om 5 00 op om nog de laatste was in mijn tas te proppen en mijn kamer aan kant te krijgen. Wat kan een mens toch een zooi maken van zijn kamer!!! Alle tassen en dozen naar beneden brengen en nog even wat crackers weg stoppen als ontbijt. Salie is er om 6:00, maar dan zal je zien is er geen auto te bekennen. En jawel de grijze pick-up is in geen velden of wegen te zien. We lopen van verveling en verontwaardiging wat rond te kniezen. Niet wetend wat te doen. De beloofde auto is er niet en Ralph en Barbara zijn niet te bereiken. Om een uurtje of 8 komt de grijze pick-up binnen gereden. Deze blijkt op dit moment te worden gebruikt door een medewerker van het CEDC. Na zo’n tijd wachten heb ik het gehad en loop het kantoor van deze DR. Mayaka binnen en vraag beleefd of hij weet van het plan dat wij de grijze pick-up voor vandaag zouden gebruiken om naar Benoué te komen. Op een arrogante manier zegt hij dat hij er van heeft gehoord, maar het alleen vaag heeft gehoord en dat hij de auto nu nodig heeft. Hij zal later met de Kameroeneese baas erover hebben. Dus of Ralph heeft het niet goed doorgegeven( wat best goed mogelijk is) of deze meneer wil gewoon de auto voor zichzelf houden. We proberen Ralph en Barbara weer te bellen, maar krijgen uiteindelijk alleen contact met Stephen. Die vertelt dat onze begeleiders de stad in zijn en later pas terugkomen. Ik zoek mijn kamer weer op en val blijkbaar in slaap. De ander dames hebben ook hun kamer opgezocht en doen hetzelfde. We moeten nu wachten op Dr Mevondo( Kameroeneese baas van het CEDC). Komt natuurlijk weer erg laat aankakken. Moeten lange tijd wachten totdat we naar binnen kunnen. Hij weet van het probleem met de auto en vind het erg spijtig dat wij vervoersproblemen hebben, maar de grijze pick-up kunnen we niet gebruiken. Hij stelt voor om een andere auto van het CEDC gebruiksklaar te maken. Hebben van Ralph al vernomen dat de rest wrakken op wielen zijn en totaal niet veilig om de bush en weg mee in te gaan. Gaan terug naar de kamers en wachten nog meer. Uiteindelijk belt Ralph terug . Er wordt na veel heen en weer gebel besloten dat we donderdag gaan als zij hier naar toe komen. Eindelijk duidelijkheid voor ons en voor Salie. Hebben geen zin om morgen ook zoveel te wachten en besluiten om met zijn drieën naar Rumsiki( vulkanisch gevormd gebergte) te gaan. Pim is nog steeds niet erg lekker en blijft vast op bed liggen. Bellen Amos en bestellen allemaal lekkere dingen. Kunnen nog ons contact mannetje bereiken die onze Waza trip heeft geregeld. Komt zelfs langs om alles te bespreken. Morgen om 6:00 vertrekken we .

We staan dus vroeg op, hebben totaal geen water of ontbijt meer. Maar ach je leert op weinig teren. We wachten bij de poort, war de nachtbewaking al zit. Echte nachtwakers zijn het niet, maar ze houden de mensen buiten de poort. Om iets voor zessen staat er een blauwe auto voor de ingang met het mannetje dat alles regelt. We hebben er een chauffeur en gids bij gekregen. De gids stelt zich netjes voor als Samuel. Van de chauffeur kan er geen dag vanaf. Zeggen de nachtwakers gedag, staan nogal gek te kijken dat wij vertrekken met een vreemde auto. We rijden richting Garoua, en nemen een afslag richting het plaatsje Mokolo. De wegen zijn goed en de auto is van redelijke kwaliteit. Het is niet al te heet en het landschap hier is veel groener dan in Maroua. Soort oase in de droogte eromheen. Het heeft hier dus veel meer geregend dan in de stad. Veel groen gras en bomen die in bloei staan, zo ziet alles er een stuk mooier en aantrekkelijker uit. Het lijkt of de mensen ook een stuk actiever en vrolijker zijn. In Mokolo kopen we een aantal flessen water bij de TOTAL benzinestation. Natuurlijk zijn we weer het middelpunt van de aandacht, veel zwaaien en geroep. Stoppen bij een mooi dorpje met kleine aparte hutjes. Het landschap is al een stuk ruiger geworden, veel steen en rotsen. Apart gevormd en een zeer mooie bruine kleur hebbend. Maken hier een aantal foto’s van de omgeving en al gauw worden we omringd door kindertjes, maar ook ouderen. Kan echt zien dat ze hier in het dorpje het minder goed hebben dan in de steden. De kindertjes zien er een stuk slechter uit qua gezondheid, we schamen ons een beetje dat we de schriftjes en pennen vergeten zijn. Was een mooie plaats geweest om het uit te delen. Gaan verder en Samuel vertelt ons dat hier het bergnomaden wonen. Rijden dus door Mokolo heen en gaan van de geasfalteerde weg af en komen op een onverhard pad uit. De weg leidt naar Rumsiki. We stijgen steeds meer en het landschap verandert zienderogen. Het groen is nog steeds veel aanwezig, waarbij het vee een mooie schaduwplaats heeft gevonden. Na zo’n half uur rijden op de onverharde weg krijgen we een lekke band midden in een dorp. De schitterende rotsformaties zijn nu al goed te zien. Iets waar de provincie Kapsisi om bekend staat. Wij de auto uit en maken een aantal plaatjes van de omgeving, ook hier worden we al gauw omringd door kinderen. Deze zien er aanzienlijk beter uit en als ze expliciet vragen om cadeautjes krijgen we het best lastig. Sommige willen op de foto andere willen mandarijnen hebben. Gelukkig is de band snel gemaakt en kunnen we snel verder. Het is wel gek hoe mensen zo direct om dingen kunnen vragen, ze verwachten dan dat je het aan ze geeft. Er komen tegenliggers voorbij, veel auto’s met zeer veel mensen beladen, gaan allemaal naar de markt in Mokolo toe. We komen langs minder dorpjes en het ruige landschap neemt toe. De geweldige rotsformaties zijn echt magnifiek. Na nog zo’n drie kwartier rijden komen we aan bij ook zo’n uitstekende rotspunt. Dit blijkt dus Rumsiki te zijn. Het dorpje ligt verderop. Maar wij stappen uit en gaan lopen met de gids. Bij het afzetten worden we onthaald door kindertjes. De auto rijdt door naar Rumsiki, iets verder gelegen. We krijgen de geschiedenis van de rots te horen, over de jager Siki, die wordt gevangen genomen en uiteindelijk onderduikt in een grot( grot=Rum), vandaar de naam van de rots rumsiki, of zoiets. De andere prachtige rotsformaties/punten hebben ook allemaal namen. We maken wat foto’s en zetten de afdaling naar het dal onder ons in. De afdaling is goed te doen , zien geiten en ezels, die daar vrij rondlopen. Maken foto’s van de omgeving, wat natuurlijk ook weer ten koste gaat van de concentratie, waardoor ik de loszittende steen niet goed in schat en bijna onderuit ga. De afdaling verloopt voor de rest naar behoren, temperatuur neemt toe en al gauw staan we behoorlijk te zweten. Beneden in het dal gaan en moeten we langs bij de lokale souvenirboer. Deze heeft leuke spulletjes gemaakt apart mooi hout. Kan niet afdingen , koop uiteindelijk een mooi hout bewerkt beeldje van een krokodil. We lopen verder door het dal en krijgen te horen waar de grens zich bevindt met Nigeria. Erg dichtbij is deze op nog geen twee tot drie kilometer. Kameroeneese trekken de grens over om in Nigeria allerlei zaken te kopen. Olie, luxe artikelen, van alles is daar goedkoper dan in Kameroen.Echt gecontroleerd wordt er niet , je ziet in Maroua brommertjes helemaal afgeladen met benzinebidons terugkomen vanuit Nigeria. We lopen verder en vragen ons af waarom we zo’n grote omtrekkende beweging maken richting Rumsiki. Zijn toch al zo’n goede twee uur onderweg en zonder ontbijt en lunch, gaat alles toch wat trager en zwaarder. We lopen richting een dorp, waar onze gids blijkbaar vandaan komt. Krijgen uitleg over het dagelijks leven en de verschillende bomen die hier groeien en die men gebruikt. Dan moeten we er toch aangeloven, de beklimming wacht. Gelukkig nemen we niet de steilste route omhoog, maar toch een beklimming van een bergje is en blijft vermoeiend, met name zonder goede voedselbodem. We moeten vaak stoppen en vorderen maar gestaag. Uiteindelijk na zo’n dik half uur bereiken we de top. Niet echt een top natuurlijk. We staan uit te hijgen van de beklimming en genieten van het uitzicht wat we hebben op het dal en verscheidene rotsformaties. Hoe de zon tegen de rotsen weerkaatst is erg speciaal.. We lopen weer verder, nu een stuk makkelijker omdat het redelijk vlak loopt. Komen langs een groep kinderen, die natuurlijk Nassara roepen. Hebben nu uitzicht op een dorpje met blauwe daken. Onze gids roept opeens dat we in Nigeria zijn , zonder paspoort, douane , etc. Echt leuk al nu in twee Afrikaanse landen geweest. Maken een aantal foto’s en lopen verder richting het dorpje Rumsiki. Horen de ezels balken in het dal, wat door de weerkaatsing tegen de rotsen erg leuk klinkt. Lopen langs een aantal vrouwen en kinderen die water dragen op hun hoofd , lopend richting Nigeria. Opeens staat er een jongetje voor ons met een teiltje water op zijn hoofd. Hij is erg angstig en huilt, blijkbaar heeft hij nog nooit een blanke gezien. Zijn natuurlijk dan monsters/ vreemde wezens in zijn ogen. Onze gids roept wat en trekt hem voorbij ons. Lopen verder en beginnen nu toch echt onze voeten en maag te voelen. Komen gelukkig bij het eindpunt van onze mooie wandeling: Restaurant Baobab(boom). We worden hartelijk ontvangen en nemen wat te drinken en te eten. We bestelen het vegetarisch hoofdgerecht. Rijst met pindasaus en een soort spinazie. De bereiding laat even op zich wachten, er wordt namelijk gekookt op een houtvuur. Hebben hier totaal geen moeite mee en bestellen nog wat te drinken. Onze gids gaat nog even zijn familie bezoeken en zal later terugkomen met de auto. Horen van de eigenaar dat we nog op bezoek kunnen bij een waarzegger, om onze toekomst te laten voorspellen. Horen de ezels hard balken. De ezel wordt hier de minister van transport genoemd, omdat ie veel tilt en zo eigenwijs is. Het eten wordt op een andere tafel geserveerd met als tafelkleed een motief van Jip en Janneke. Die kom je ook overal tegen. De rijst met saus bevalt goed. Bij het verlaten van het restaurant moeten we de eigenaar beloven reclame te maken. Dus hierbij KOMT ALLE NAAR RESTAURANT BAOBAB TE RUMSIKI(KAMEROEN).We stappen in de auto en besluiten direct terug te gaan naar Maroua. Terugreis verloopt zonder problemen. Rond 17:00 zijn we terug bij het CEDC. Geven de gids en chauffeur nog en fooi . Pim leeft nog en blijft op bed liggen. Wij gaan s’avonds nog naar Amos, om daar weer verwend te worden op een heerlijke maaltijd.

morgen en overmorgen volgt hopelijk meer

groetjes,

iris